bir türlü güncellenememiş günce
Fırsat bulmuşken bir post daha.
Bizim kuzu emmeyi öğrendi. Ama bu sefer de bırakmayı bilmiyor. Yarım saatte, saatte, ya da 2 saatte bir istiyor. Sanırım yeterince doyamıyor. Kesin bilmiyorum, zira doktoruyla emzirme işinin inceliklerini henüz konuşmamıştık; daha birkaç hafta süreceğini sanıyorduk ki bizimki bunu da erkenden kaptı. Birkaç gün öncesine kadar emmesi için gözünün içine bakarken şimdi biraz uyku için bana fırsat tanıması için yalvarıyorum. Rutinimiz 10 dakika emzir, 15 dakika-yarım saat uyandırmak için uğraş, yine emzir, yine uyandır, 1 saat kadar uyu ve tekrar başa dön. 3 gün böyle gittikten sonra artık uykusuzluktan zombi kıvamı aldım ve dün gece iki sefer mamaya direnemeyip verdim...
DİYE YAZMIŞIM BİR SÜRE ÖNCE...
ama her gün yeni bir şey oluyor, eskiyi siliyor. İkimiz de yeni yaşamımıza alışmaya başladık. Her gün hem bir öcekinin aynı hem de çok farklı. Günler saatler birbirine girdi. Sonunda evvelsi gün gidip feci haldeki saçımı kestirebildim. Biraz fazla kısa oldu; eskiden olsa karalar bağlardım ama zaten evden dışarı pek çıkmadığımdani çıktığım zaman da suçluluk duygusuyla derhal dönmeye baktığımdan pek kimse görmeyecek ne de olsa.
Bu iş böyle ne kadar sürer bilmiyorum. Herhalde ufaklık büyüdükçe bana da başka şeyler için zaman, derman ve akıl kalacak. Şimdilik 40 denen o büyülü tarihi bekliyorum; bebek o zaman rutine girecekmiş, karnım o zaman inecekmiş, lohusalık resmi olarak o gün bitecekmiş...
En acısı mutfağa tekrar dönüş olacak. Şimdilik ben söylüyorum, babam alışverişi yapıyor, annem pişiriyor. Ufaklık kucağımdayken nasıl olacak bu iş bilmiyorum.
DERKEN...
Annelik gerçekten zormuş diyeceğim, olanlar gülecek olmayanlar korkacak ama şimdilik benim hissettiğim bu. "Hele bir emsin gerisi kolay" derken şimdi de " hele bir yarım saat emsin yarım saatte de uyusun yeter" moduna geçtim. Doktorumuz 20 dakika en fazla yarım saat emzirip gerekirse sonra emzik kullanıp uyutmamı söyledi ama bizimki ne yarım saat emmeyle doyuyor ne de emzik alıyor. Günümün büyük kısmı odasındaki koltukta geçiyor artık. Gündüzleri koşturmaktan pek dinlenemediğimden geceleri ayrı bir zevkli geçiyor. Herşey ayrı bir suçluluk vesilesi oldu; sütüm yedeklemek için sağacak kadar çok değil, o yüzden evden çıktığım zaman mamaya talim ediyor, 1,5 saat emzirdikten sonra uyutma merasimine halim ve sabrım kalmayıp anneme havale ediyorum, bu da beni ilerideki başbaşa günlerimizi düşündürterek ayrıca geriyor. Tam aman yoluna girdi derken herşey baştan değişiyor. Hanereisi epeydir feci hasta olduğundan bebeğe yaklaşamıyor, yani ondan da hayır yok. Internetten uyku ve emzirmeyle ilgili bulduğum herşeyi okuyorum ama pek işe yaramıyor. Bakalım belki 1. ay için fazla sabırsız davranıyorum, göreceğiz.
Şimdilik ben annelik zormuş derim, sonrasını bilemem.